خودمراقبتی زنان و نقش تبیین گر دین در ارتقای آن: مطالعه ای تطبیقی در شهر یزد

امروزه رفتارهای مقابله ای دین از جمله دعا، امید به خدا و شرکت در مناسک جمعی به عنوان یکی از عوامل تعیین کننده اصلی رفتار های سلامتی تلقی می شود زیرا می تواند اثرات مثبتی بر استراتژی های رفتاری زنان در راستای خودمراقبتی داشته باشد. با وجود این تحقیقات تجربی اندکی در این زمینه وجود دارد و پژوهش حاضر قصد دارد رابطه بین دینداری و خودمراقبتی زنان مورد بررسی قرار دهد.

تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی به شیوه پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه زنان 70-18 ساله شهر یزد در سال 1399 است. حجم نمونه براساس فرمول کوکران 737 نفر تعیین شد و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای متناسب (PPS) انتخاب شدند. داده ها بر اساس پرسشنامه خودمراقبتی محقق ساخته و دینداری گلاک و استارک جمع آوری شدند.

یافته ها: 

نتایج حاصل از بررسی رابطه بین دینداری و خودمراقبتی نشانگر آن است که تاثیر دینداری بر خودمراقبتی، مثبت و معنی دار است (001/0, P<38/0β =). میزان تاثیر دینداری بر خودمراقبتی زنان نیز در منطقه حاشیه 56/0، میانی 38/0 و بالا 36/0 به دست آمد (001/0>P). همچنین بین شدت رابطه بین دینداری و خودمراقبتی در مناطق سه گانه شهر یزد تفاوت معنی داری وجود ندارد (CR<1.96). علاوه براین مدل معادله ساختاری از برازش خوبی برخوردار است.

نتیجه گیری:

 لازم است به منظور بهبود عملکرد خودمراقبتی در زنان توجه ویژه ای به بسترهای اجتماعی که زنان در آن زندگی می کنند داشته باشیم زیرا تصمیم زنان در اتخاذ رفتارهای مراقبت محور توسط شرایط اجتماعی که آن ها را احاطه نموده است مشروط می گردد.