بررسی رابطه بین دندان های خلفی از دست رفته(در گروه بیمارانMPT(و اختلال مفصل گیجگاهی فکی

در مورد ارتباط بین دندان های خلفی از دست رفته و ایجاد اختلالات مفصل گیجگاهی فکی اختلاف نظر وجود دارد. از این رو هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین دندان های خلفی از دست رفته و اختلال مفصل گیجگاهی فکی بود.

در این مطالعه موردی- شاهدی، 102 نفر با دندان های خلفی از دست رفته و 102 نفر با وجود همه دندان های خلفی به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. معاینات مفصل فکی برای تمام افراد انجام شد و اختلالات مفصل گیجگاهی فکی برای هر دو گروه ثبت شد. سپس داده ها جمع آوری شده، به وسیله نرم افزار SPSS 16 و آزمون های Chi-square و T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نمونه شامل 106(52 درصد) مرد و 98(48 درصد) زن با میانگین سنی 87/4±02/27 سال و دامنه سنی 35-15 سال بود. رابطه معنی داری بین دندان های خلفی از دست رفته و شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی فکی وجود داشت(001/0P-value<). اگر چه در میزان شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی فکی در بین دو گروه سنی اختلاف وجود داشت اما این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود(05/0P-value>).

نتایج نشان داد افرادی که دندان های خلفی خود را از دست داده اند شیوع بالاتری از اختلالات مفصل گیجگاهی فکی دارند.