نظریه ساختار ژئوپلی نومیک نظام جهانی

نظم ژیوپلیتیک جهانی پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی دچار سیالیت گشت و تغییر ابعاد از ژیواستراتژی به بعدهای متکی بر اقتصاد و فرهنگ را در دهه های پایانی قرن بیستم شاهد بودیم. در این میان نظریه های ژیوکالچر والراشتاین و برخورد تمدن های هانتینگتن چندان درست ازآب درنیامد تا شاهد شکل گیری یک نظم ژیوپلی نومیک در قرن بیست و یکم باشیم که پیشتر از سوی دمکو و وود و افتاب کازی مفهوم پردازی شده بود. نگارندنگان با استفاده از اصطلاح آنها، نظریه نوینی را تحت عنوان "ساختار ژیوپلی نومیک نظام جهانی" برای قرن بیست و یکم ارایه می دهند که بر اساس مولفه های اقتصاد، سیاست و جغرافیا شکل گرفته است. مقاله حاضر از نوع پژوهش‌های بنیادی و نظری بوده و اطلاعات و مواد اولیه تحلیل به روش کتابخانه ای و با ‌استفاده از کتب و مقالات علمی‌ و همچنین وبگاه‌های معتبر و یا مرجع به دست آمده ‌است. نتایج تحقیق نشان می دهد که در نظم ژیوپلی نومیک نوین، یک توازن شکننده چندقطبی با محوریت 4 قدرت ایالات متحده، چین، روسیه و هند شکل گرفته است و انرژی و بنادر، به همراه کریدورها و مسیرهای ژیوترانزیتی مولفه های ژیوپلی نومیکی هستند که باعث "ثقل جغرافیایی رقابت قدرتی" در آسیای مرکزی-اوراسیا به عنوان "منطقه هسته" ساختار شده است.