تاثیر شادکامی بر خوش بینی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز

هدف این تحقیق بررسی رابطه شادکامی با خوش بینی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز بود. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی 1400-1399 بودند که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، عدد 250 به دست آمد. روش نمونه گیری این پژوهش از نوع نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه شادکامی آرگیل و لو (1990) با ضریب پایایی 0.922، پرسشنامه خوش بینی تحصیلی اسچنن موران و همکاران (2013) با ضریب پایایی 0.854 و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جنکینز و مورگان (1999) با ضریب پایایی 0.926 بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی از نرم افزار SPSS استفاده شد. در سطح آمار استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج آزمون کولموگراف_اسمیرنوف نشان داد که برای هر سه متغیر روابط خوش بینی تحصیلی، خودکارآمدی تصحیلی و شادکامی از 0.50 بزرگ تر بود و توزیع داده ها نرمال بود. رابطه معنی داری بین متغیر شادکامی و خوش بینی تحصیلی رابطه معنی داری وجود داشت. می توان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خوش بینی تحصیلی افزایش پیدا می کند. در واقع، شادکامی می تواند خوش بینی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیش بینی کنند. بین دو متغیر شادکامی و خودکارآمدی تحصیلی رابطه معنی داری وجود داشت. می توان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خودکارآمدی تحصیلی افزایش پیدا می کند. در واقع، شادکامی می تواند خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیش بینی کنند.