نوع شناسی رفتار سازمانی کارکنان ناخشنود سازمان های فرهنگی بر پایه ابعاد باورمندی (سطحی/ عمیق) و رفتار (فعالانه/منفعلانه)

هدف پژوهش حاضر نوع شناسی رفتار سازمانی کارکنان ناخشنود سازمان های فرهنگی براساس ابعاد باورمندی و رفتار است که از منظر هدف، کاربردی از لحاظ شیوه گردآوری داده ها، آمیخته و از نظر راهبرد تحلیل، هرمنوتیک پدیدارشناسی و تکنیک کدگذاری باز است. نمونه گیری مرحله کمی تصادفی و ابزار مورد استفاده، پرسشنامه های باورمندی محقق ساخته، رضایت سنجی مینه سوتا (2000) و رفتار پویای اشفورد و بلک (1996) بود. در فاز کیفی نمونه ها هدفمند انتخاب و از مصاحبه نیمه باز براساس رهیافت نیوپوزیتیویستی استفاده شد. مطلوبیت ابزار فاز کیفی با استفاده از قابلیت اعتبار، انتقال، اتکای، تایید و پایایی هم زمان، ره آورد و مشاهده اثبات شد. همچنین محاسبات آماری نشان داد ابزار کیفی از روایی و پایایی مطلوب برخوردار است. لذا، ابتدا ابزار کمی در اختیار 291 نفر نمونه قرار گرفت که از این تعداد 275 مورد تکمیل و بررسی های اولیه نشان داد، 130 نمونه حایز ویژگی های پژوهش هستند. بنابراین، در گروه های «باورمند فعال»، «باورمند منفعل»، «ناباورمند فعال» و «ناباورمند منفعل» طبقه بندی و سپس در فاز کیفی با 36 نمونه شاخص هر گروه مصاحبه و یافته ها نشان داد، کارکنان ناخشنود اگرچه دارای آوای سازنده سازمانی از نوع دگرخواهانه هستند، اما به دلیل درک نفاق و بی عدالتی گسترده سازمانی و نقض قرارداد روان شناختی، ضمن انتظار برای ظهور منجی، دچار احساس نبودن عزت نفس، ترور شخصیت و فلات زدگی محتوایی شغلی گشته و علی رغم توانایی رهبری افکار عمومی، به دلیل افول مشروعیت سازمان اقدام به انزوا و گوشه گیری تعمدی - تدافعی کرده و بدون احساس گناه دست به تخریب سازمان و رفتارهای منافقانه و ضد تولید پنهان کارانه می زنند.