نقش داروهای محافظت کنننده قلبی در جلوگیری از سمیت قلبی ایجادشده با آنتراسیکلین ها در بزرگسالان: یک مطالعه مروری

شیمی درمانی مبتنی بر آنتراسایکلین جزء اصلی شیمی درمانی کمکی سرطان سینه و بخش موردنیاز کموتراپی ترکیبی درمانی در لوسمی حاد، بیماری هاچکین، لنفوم غیرهاچکین و چندین تومور جامد می باشد. ولی استفاده از آن می تواند همراه با افزایش خطر ایجاد اختلال کارکرد بطنی باشد که می تواند برگشت ناپذیر باشد. چندین مکانیسم مانند افزایش در رادیکال های آزاد سوپرآنیون، آپوپتوز و اختلال کارکرد میتوکندری ممکن است مسیول ایجاد کاردیومیوپاتی ایجادشده با آنتراسیکلین ها باشند. چندین استراتژی برای پیشگیری اولیه سمیت قلبی ایجادشده با آنتراسیکین ها معرفی شده است. این استراتژی ها یا به صورت اولیه بر روی کاهش خطر ظرفیت سمیت قلبی متمرکز هستند(استفاده از مشتقات دارای سمیت قلبی کمتر، تزریق ممتد، یا کپسول های لیپوزومی) یا شامل کاربرد عوامل محافظت کننده قلبی مثل؛ Dexrazoxane، ممانعت کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین، بلوکرهای رسپتور آنژیوتانسین، بتابلوکرها و استاتین ها می باشد. هرچند، در حال حاضر درمان های محافظت کننده قلبی با این داروها نیازمند تعیین کارایی در تریال های بزرگ کلینیکی می باشد. Dexrazoxane تنها داروی محافظت کننده قلبی می باشد که در بیماران تحت کموتراپی با آنتراسیکلین ها دارای کارایی ثابت شده ای می باشد. بیماران کانسری تحت درمان با آنتراسیکلین ها نیازمند مانیتور منظم کسر تخلیه بطن چپ قبل، در خلال و پس از انجام کموتراپی می باشند.