پژوهشی در ترکیبات تازه سبک هندی

ترکیب‌سازی یکی از مهمترین حوزه‌هایی است که شاعران در راستای تازگی زبان و ایجاد خلاقیت در آن وارد شده‌اند. البته باید دانست که استعداد ترکیب‌سازی شعرا با هم متفاوت است؛ قدرت ترکیب‌سازی شاعران یک دوره یکسان نیست و این یکسان نبودن، در ادوار مختلف شدیدتر است. در سبک هندی مسئله بالا بودن بسامد ترکیب، خود عاملی سبک‌شناسانه است. با ترکیباتی که در سبک هندی در شعر شاعران بعنوان مجموعه‌ای از کلمات و تعابیر مبهم روبرو هستیم، دچار نوعی سردرگمی و ناآشنایی میشویم که نمیتوانیم به عمق مفهوم و منظور بیت راه یابیم. هدف این مقاله بررسی ترکیبات جدید و خاص در شعر شاعران سبک هندی و کارکردهای هنری آن است.

روش پژوهش در این مقاله براساس اهداف تعیین‌شده به شیوه کاربردی، یادداشت‌برداری و بر مبنای تجزیه و تحلیل داده‌ها، تحلیلی توصیفی و گردآوری اطلاعات (استفاده از منابع و اسناد کتابخانه، مقالات علمی و ادبی، پایان‌نامه‏ها و سایتها)، فیش‌برداری، تنظیم و طبقه‌بندی آنهاست. تحقیق از نوع نظری است.

پژوهش حاضر بطور عملی و علمی نشان میدهد «ترکیبات خاص و جدید» از مهمترین عوامل غموض زبان در اشعار شاعران سبک هندی بوده و پیچیدگی زبان آنها را دوچندان کرده است. مضامین این ترکیبات عمدتا در دو گروه مفاهیم انتزاعی و عینی طبقه‎بندی شده‌اند. براساس داده‌های حاصل از پژوهش، عناصر عینی ترکیبات در سبک هندی در مقایسه با عناصر انتزاعی بسامد بالاتری را به خود اختصاص داده است.

این پژوهش با بررسی عناصر مضمون آفرین ترکیبات جدید در شعر شاعران سبک هندی نشان میدهد عناصر ترکیبات عینی و انتزاعی را میتوان در سه گروه «طبیعت، اشیاء و حیوان» طبقه‌بندی کرد. گروه اول شامل اشیاء 40 درصد از کل ترکیبات جدید در سبک هندی را دربر میگیرند، در مرتبه دوم طبیعت 35 درصد و در مرتبه سوم ترکیبات جدید مضمون حیوانی 25 در صد از کل ترکیبات را به خود اختصاص داده‌اند.