اثر آنتی اکسیدانی عصاره زنجبیل بر افزایش توان زیستی و کاهش آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی بافت چربی انسان و مغز استخوان موش صحرایی

قدرت تکثیر، پتانسیل تمایز به رده های سلولی مختلف و خودنوسازی بالای سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) باعث شده تا این سلول ها به عنوان ابزار مناسبی برای طب ترمیمی مورد توجه قرار گیرند، ولی یکی از مشکلاتی پیش رو، ایجاد استرس اکسیداتیو در بافت هدف و آپوپتوز سلول های بنیادی منتقل شده پیش از ترمیم بافت مورد نظر است. پیش تیمار سلول های بنیادی با آنتی اکسیدان ها ممکن است آنها را نسبت به شرایط استرس اکسیداتیو مقاوم سازد. زنجبیل از گیاهان دارویی مهم با خاصیت آنتی اکسیدانی است. در مطالعه حاضر، اثر آنتی اکسیدانی عصاره زنجبیل بر توان زیستی و القاء آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش صحرایی بررسی شد. 

در این مطالعه، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش در محیط کشت DMEM با 20 درصد سرم جنین گاوی کشت داده شدند. سلول ها جهت پیش تیمار به مدت چهار و شش ساعت با غلظت های مختلف عصاره زنجبیل (50، 100، 200 و 400 میلی گرم/ میلی لیتر) انکوبه و سپس با غلظت 200 میکرومولار H2O2 به مدت دو ساعت تیمار شدند. توان زیستی با استفاده از دستگاه الایزا ریدر با روش رنگ سنجی MTS و القای آپوپتوز با استفاده از دستگاه فلوسیتومتری و کیت انکسین- پروپیدیوم یدید (Annexin-PI) طبق دستورالعمل، در هر دو زمان بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss، ورژن 18 و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) به انجام رسید.

این مطالعه، با کد اخلاق IR.IAU.SHK.REC.1397.028به تصویب کمیته اخلاق معاونت پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد رسید.

 نتایج تست MTS، حاکی از افزایش وابسته به دوز و زمان توان زیستی سلول های بنیادی مزانشیمی تحت تیمار، مشتق از بافت چربی انسان است. همچنین تیمار با عصاره زنجبیل، سبب کاهش وابسته به دوز و زمان، میزان آپوپتوز در سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی شد. 

عصاره زنجبیل با کاهش استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی طول عمر آنها در بافت هدف و کارایی این سلول ها در ترمیم های بافتی را افزایش می دهد.