مدل سازی ساختاری تفسیری اکوسیستم نوآوری در صنعت بیمه

اکوسیستم نوآوری، شبکه ای از ارتباطات و تعاملات میان بازیگرانی است که با همکاری و تسهیم دانش، فناوری، مهارت و منابع، توانایی خود را حول یک نوآوری ارتقاء می دهند. با توجه به اهمیت فهم این موضوع، این تحقیق به دنبال مدل سازی ساختاری تفسیری اکوسیستم نوآوری در صنعت بیمه است.

روش شناسی: 

این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نظر نوع استفاده، پژوهشی کاربردی است و در آن از روش کیفی مبتنی بر پارادایم تفسیری استفاده شده است. برای شناسایی عوامل موثر بر اکوسیستم نوآوری از مبانی نظری استفاده شد در گام بعد پس از تشکیل ماتریس خودتعاملی ساختاری، داده های پژوهش با مراجعه به تعداد 30 نفر از خبرگان گردآوری و با استفاده از نرم افزار میک مک تجزیه وتحلیل شدند.

یافته ها:

 بر مبنای ابعاد «قدرت هدایت» و «وابستگی»، «ایجاد حکمرانی خوب» به عنوان چتر حاکمیتی و راهبری کلان، «پیوند دانشگاه- صنعت- بیمه» به عنوان تعاملات فرا سازمانی، «تقویت بازاریابی و رقابت در بازار با محوریت خدمات بیمه» و «توسعه بسترها و زیر ساختارهای صنعت بیمه» در سطح سازمانی، به عنوان متغیرهای مستقل کلیدی مانند سنگ زیربنای الگو در سطح هشتم قرار دارند.

نتیجه گیری:

 برای ایجاد و توسعه اکوسیستم نوآوری، سیاست گذاران و مدیران صنعت بیمه باید ابعاد سطح هشتم (حکمرانی خوب، پیوند دانشگاه- صنعت- بیمه، تقویت بازاریابی و رقابت در بازار و توسعه زیر ساختارهای صنعت بیمه) را در اولویت سیاست گذاری های خود قرار دهند.