فرسودگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهر بوشهر و برازجان در سال 1398

استرس بالای شغلی، فرد را در معرض فرسودگی شغلی قرار می دهد. افرادی که استرس زیاد، مداوم و کنترل نشده در محیط کار را تجربه می کنند، بیشتر در معرض فرسودگی شغلی قرار می گیرند. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی سطح فرسودگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در کارکنان مراکز جامع سلامت شهر بوشهر و برازجان انجام شده است. 

مواد و روش ها:

 در این مطالعه مقطعی، 203 نفر از پرسنل شرکت کردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه استانداردهای مدیریتی موسسه سلامت و ایمنی در سال 1398 جمع آوری شدند. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 24 انجام شد و از آزمون های آماری توصیفی (میانگین و فراوانی و درصد)، تی مستقل، آنالیز واریانس، کای دو، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی جهت تحلیل داده ها استفاده شد.

یافته ها:

 میانگین سنی واحدهای پژوهش، 8/40±36/74 بود. 99 درصد کارکنان دارای فرسودگی شغلی پایین و متوسط بودند. بین فرسودگی شغلی و استانداردهای مدیریتی همبستگی قوی و منفی وجود داشت (0/69- r=، 0/001>P). دو مولفه نقش و ارتباط پیشگویی کننده فرسودگی شغلی بوده و 63 درصد از تغییرات فرسودگی شغلی را تبیین کردند.

نتیجه گیری:

 اکثرکارکنان دارای فرسودگی شغلی پایین و متوسط بودند. دو مولفه نقش سازمانی و ارتباط شغلی بیشترین پیشگویی کننده های فرسودگی شغلی بودند. عدم آشنایی فرد از جایگاه نقش خود در سیستم و روابط نامطلوب بین فردی در محیط کار از مهم ترین عوامل استرس زا بوده که بر ایجاد فرسودگی شغلی تاثیرگذارند و نیازمند توجه ویژه از سوی سیاستگذاران حوزه سلامت می باشد.