وارسی زندگی در ارتفاع و تاثیر آن بر سلامت انسان

رابطه لاینفک انسان و طبیعت، سیرکولاسیونی دوسویه است که می‌توان بیان داشت هریک زیرمجموعه دیگری بوده و هردو زیرمجموعه کل می‌باشند. در بعدی دیگر، انسان بر روی زمین خلق شده است و عملکرد فیزیک و فرا فیزیکش منوط به زندگی بر روی زمین است. ارتباط مشروح، در بازه شکل‌گیری انقلاب صنعتی و تبدیل علم لاهوتی به ناسوتی به معنای هدف، فاقد ارزش و خانه فضایی مفرد از زمین تعریف شد. تعیین موضوع با اهمیت جدایی انسان از طبیعت و پیامد‌های جبران‌ناپذیر آن، بدین مقصود طرح شده است که بدن و فرا بدن انسان در راستای فهم کامل از ارتباط با زمین، چراغی شود بر راه سلامت روح و جسم بشریت. در این راستا قابل پرسش است، زندگی در ارتفاع (زندگی در خلا و عدم تماس با زمین) چگونه مخل سلامت (تن و فرا تن) شده و انسان را از وجودیت خود جدا می‌سازد؟ منطبق با پرسش، فرضیه‌ای تحت عنوان «زمین‌درمانی» می‌تواند کلیتی باشد از برای احراز سلامت. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه‌ای، بررسی متون، مقالات و ادراکات شهودی انجام‌گرفته است.