بازبینی نگاه جریان سلفی گری ایرانی به مولفه علم امام با محوریت نهج البلاغه

«علم امام» یکی از مهم ترین مقومات جایگاه امامت است. در بینش امامیه، گستره علم و آگاهی امام _ به اذن خداوند _ حتی امور فرا زمینی و غیبی را نیز دربرمی گیرد. جریان سلفی گری ایرانی این مقام امامان را برنتافته و این مسایل را جعلیات و به مثابه دوری از اسلام ناب معرفی کرده و از برخی خطبه های نهج البلاغه در مسیر انکار علم غیب امام بهره جسته است. ادله سید ابوالفضل برقعی بر انکار « علم غیب» را می توان حول محور کلی اعتراف امیر المومنین(ع) بر انکار علم غیب برای خویش، اختصاص علوم فرابشری به خداوند، و نفی علم غیب با توجه به منابع علم امام طرح کرد. در این تحقیق، پس از بیان و تبیین گستره، قلمرو و منابع علم امام از نگاه امام علی(ع)، به بررسی ادله نافی علم غیب از دیدگاه ابوالفضل برقعی، پرداخته شده است تا درستی یا نادرستی ادعای او آشکار شود.