القای جفت کروموزوم های خویشاوند در تلاقی های بین گونه ای گندم با استفاده از ژن PhI

یکی از موانع موجود در تلاقی های بین گونه ای و بین جنسی، محدودیت جفت شدن کروموزوم های خویشاوند و در نتیجه عدم نوترکیبی بین آن ها است. در این حالت انتقال ژن های مفید از این گونه ها به گونه های زراعی میسر نیست. در بررسی حاضر، کارایی ژن PhI که از گونه Aegilops Speltoides به گندم هگزاپلویید منتقل شده است در القای جفت شدن کروموزوم های خویشاوند (Homoeologous) مورد مطالعه قرار گرفت. گندم هگزاپلویید رقم Chinese Spring (CS) و لاین ایزوژن آن که حامل ژن PhI بود [CS (PhI)] با سه نمونه Ae. Kotschyii (UUSS)، یک نمونه چاودار (Secale cereale, RR) سه آمفی پلویید شامل دو نمونه Triticum durum-Ae. Caudata (AABBCC) و یک نمونه T. durum- Ae. Umbellulata (AABBUU) تلاقی داده شدند. میزان جفت شدن کروموزوم ها و فراوانی کیاسما در مرحله متافاز I تقسیم میوز در این تلاقی ها مورد مقایسه قرار گرفتند. مقایسه آماری نتایج با استفاده از آزمون t- استیودنت و آزمون مربع کای، کاهش معنی داری در تعداد یونی و النت ها و افزایش جفت شدن کروموزوم ها به صورت بی والنت و یا مولتی والنت در تلاقی های شامل لاین ایزوژن CS (PhI) در مقایسه با تلاقی های شامل رقم CS نشان داد. گونه های وحشی از نظر میزان القای جفت شدن کروموزوم های خویشاوند با هم اختلاف کمی داشتند. نتایج این بررسی کارایی ژن PhI را در القای جفت شدن کروموزوم های خویشاوند نشان داد، و بدین ترتیب می تواند در برنامه های انتقال ژن های مطلوب از گونه های وحشی به گونه های زراعی گندم مورد استفاده قرار گیرد.