شاخص های پایداری خاکدانه تر و خشک در خاک های زیر پوشش پوسته های زیستی با غالبیت گلسنگ

پوسته های زیستی با افزایش کربن آلی نقش مهمی در بهبود ساختمان خاک، تشکیل و پایداری خاکدانه دارند. پایداری خاکدانه تعیین کننده میزان مقاومت آن در برابر عوامل فرساینده خاک است. در این تحقیق، با توجه به شدت فرسایش خاک در دشت سجزی اصفهان، نقش پوسته های زیستی به عنوان کنترل کننده فرسایش خاک، در پایداری خاکدانه خشک و تر بررسی شده است. بدین منظور نمونه برداری از خاک زیر پوشش پوسته های زیستی با غالبیت گلسنگ و همچنین خاک نقاط فاقد پوسته های زیستی انجام یافت. خصوصیات فیزیک وشیمیایی خاک شامل اسیدیته، هدایت الکتریکی، سدیم قابل جذب، وزن مخصوص ظاهری، درصد اشباع خاک، بافت خاک، درصد کربن آلی، درصد ذرات خاک با قطر کمتر از 84/0 میلیمتر، میانگین وزنی قطر ذرات خاک و شاخص پایداری خاک در فرسایش بادی اندازه گیری شدند. طبقه بندی پارامترهای خاک های با تاثیر پوسته های زیستی و بدون اثر پوسته های زیستی به روش PCA [1] انجام گرفت. پس از تعیین نقش پوسته های زیستی در افزایش پایداری خاکدانه تر و خشک، اثر هریک از پارامترهای خاک در افزایش پایداری خاکدانه در خاک های زیر پوشش پوسته های زیستی بر اساس مدل رگرسیون چند متغیره خطی به روش گام به گام بررسی شدند. نتایج مدلسازی به روش گام به گام برای پایداری خاکدانه خشک با 5 عامل تاثیرگذار شامل اسیدیته، درصد کربن آلی، درصد رس، درصد ماسه و MWD [2] با میزان R square برابر با 68/0 تایید شد  و مقدار R square برای مدلسازی پایداری خاکدانه تر با پارامترهای اسیدیته، 84/0>d و درصد آهک خاک،  667/0 محاسبه شد. پایداری خاکدانه در هر دو حالت خشک و تر متاثر از یگدیگر بوده و وابسته به میزان ماده آلی خاک است.