کاهش بیان ژن های مرتبط با اتوفاژی متعاقب تمرین استقامتی مزمن در تومور موش های BALB/c مبتلا به سرطان پستان

آتوفاژی، سیستم تخریب لیزوزومی، با حمایت متابولیکی سبب توسعه تومور به خصوص در مراحل پایانی می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین استقامتی بر شاخص های آتوفاژی در تومور موش های Balb/c مبتلا به سرطان پستان بود.

مواد و روش ها:

 22 راس موش ماده نژاد BALB/c به طور تصادفی به دو گروه کنترل (11=n) و تمرینی (11=n) تقسیم شدند. سرطان از طریق تزریق سلول سرطانی MC4-L2 در پد چربی پهلوی راست پستان موش ایجاد و پروتکل تمرین استقامتی به مدت 12 هفته بر گروه تجربی اعمال شد. اندازه گیری بیان ژن های مرتبط با آتوفاژی در تومور با استفاده از روش Real time-PCR انجام و به روش  کمی سازی شد. تفاوت های بین گروهی با آزمون student-t انجام گرفت.

یافته ها:

 اعمال 12 هفته تمرین استقامتی، سبب کاهش معنی دار وزن (0/038=P) و حجم نسبی تومور (0/043=P) گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل شد. در انتهای مطالعه، بیان ژن Beclin1 (11 درصد)، Atg7 (53 درصد)، P62 (37 درصد)، gabarapl (76 درصد)، LC3-I (35 درصد) و LC3-II (62 درصد) در تومور موش های تمرینی نسبت به گروه کنترل کم تر بود. همچنین اعمال پروتکل تمرینی منجر به کاهش 42 درصدی نسبت LC3-II/LC3-I و افزایش 157 درصدی p62 در تومور حیوانات گروه تمرین شد (0/05< P).

هم راستا بودن کاهش وزن و حجم تومور ناشی از تمرین استقامتی با کاهش قابل توجه در بیان ژن های مرتبط با آتوفاژی احتمالا بیانگر این است که بخشی از اثرات مفید تمرین استقامتی در سرطان پستان از طریق تعدیل فرآیند آتوفاژی در تومور اتفاق می افتد.