برآورد شیوع پارکینسون و تغییرات جغرافیایی آن با استفاده از نسخ دارویی در ایران

بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن عصب شناختی است. آگاهی از تغییرات جغرافیایی شیوع این بیماری برای برنامه ریزی بهداشتی و تخصیص مناسب منابع ضروری است. هدف مطالعه حاضر تعیین توزیع جغرافیایی شیوع این بیماری در ایران بود.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه مقطعی ابتدا شیوع بیماری پارکینسون، در استان های مختلف، با استفاده از بسامد داروهای تخصصی تجویز شده برای درمان این بیماری در هر 100000 نفر برآورد شد. سپس توزیع جغرافیایی شیوع بیماری در ایران تعیین گردید.

یافته ها: 

شیوع بیماری پارکینسون در جمعیت عمومی و جمعیت بالای 50 سال به ترتیب برابر با 50/4و 261/1 در 100000 نفر بود. در جمعیت عمومی پایین ترین میزان شیوع بیماری پارکینسون در استان هرمزگا ن (15/7در 100000 نفر) و بالاترین میزان شیوع در استان اصفهان (96/9در 100000 نفر) بود. در جمعیت بالای 50 سال نیز پایین ترین میزان شیوع بیماری پارکینسون در استان هرمزگان (114/2 در 100000 نفر) و بالاترین میزان شیوع در استان اصفهان (449/5 در 100000 نفر) بود.

شیوع بیماری پارکینسون در جمعیت بالای 50 سال ایران نسبت به کشورهای غربی پایین تر است، اما
شیوع این بیماری کم و بیش با میزان شیوع گزارش شده بیماری پارکینسون در کشورهای در حال توسعه آسیایی قابل مقایسه می باشد. اگرچه باید توجه داشت که شیوع بیماری پارکینسون در استان های مختلف ایران تغییرات جغرافیایی قابل توجهی دارد.