بررسی رعایت حریم خصوصی بیماران در بخش اورژانس: یک مطالعه مرور سیستماتیک

مراقبت از بیمار هدف اصلی بخش اورژانس و کارکنان آن است که احترام به حریم خصوصی بیمار بخشی اساسی از روند این مراقبت است. با وجود اینکه مطالعات زیادی درک بیماران از حریم خصوصی خود را بررسی کرده اند، با این حال مطالعات کمتری به صورت اختصاصی این موضوع را در بخش اورژانس که غالبا بخشی شلوغ است و ممکن است کمتر به حریم خصوصی توجه شود بررسی کرده اند. هدف از مطالعه حاضر نیز بررسی سیستماتیک مطالعاتی است که حریم خصوصی بیمار را در بخش اورژانس مطالعه کرده اند.

این مطالعه یک مرور سیستماتیک از مطالعات منتشر شده در مورد حریم خصوصی بیمار در بخش اورژانس است که طبق آموزه های PRISMA انجام شده است. برای پاسخ دهی به سوالات مطالعه، منابع پایگاه های داده الکترونیکی انگلیسی زبان MEDLINE ، Embase ، ScienceDirect و PsycINFO با کلید واژه های Privacy, Patient, Emergency Department و پایگاه های داده الکترونیکی فارسی زبان؛ Sid و Magiran با کلمات کلیدی حریم خصوصی، بیمار و بخش اورژانس جستجو شدند. معیارهای واجد شرایط بودن مطالعات برای بررسی در این مطالعه زبان انگلیسی یا فارسی و انجام مطالعه در بخش اورژانس بود.

14 مطالعه وارد این مرور نظام مند شدند. مطالعات بررسی شده بین سالهای 2003 تا 2020 منتشر شده بودند. 2 مطالعه مداخله سازمانی و سایر مطالعات به صورت مقطعی انجام شد. اکثر مطالعات در ایران (هفت مورد) و پس از آن دو مطالعه در استرالیا انجام شده بود. تعداد تجمعی شرکت کنندگان در تمام مطالعات بالغ بر 1406 بیمار بود. مفاهیم ارایه شده اصلی که به نظر می آمد بر سطح حفظ حریم خصوصی بیمار تاثیر داشته باشند در سه دسته کلی تقسیم شد: فاکتور های وابسته به محیط اورژانس، وابسته به بیمار و وابسته به کادر درمان.

از نظر فاکتور های مربوط به کادر درمان، نیاز به افزایش آگاهی ایشان نسبت به تعاریف حفظ حریم خصوصی بیماران می باشد؛ در مورد محیط بخش اورژانس، به نظر می رسد که ساختار و طراحی بخشهای اورژانس (از جمله نوع جداسازی تخت ها از هم بهه وسیله اتاقک یا پرده) به منظور حفاظت از حریم خصوصی بیماران باید تجدید نظر شود. فاکتور های وابسته به بیمار (از جمله جنسیت، فرهنگ) قابل تغییر نیستند و تنها از جهت تعیین اهمیت برای توجه بیشتر کادر درمان تقسیم بندی می شود.