تاثیر تمرین استقامتی بر استرس اکسیداتیو ناشی از ایسکمی در قلب موش های صحرایی نر

تمرینات منظم ورزشی احتمال بروز بیمارهای قلبی و عروقی را کاهش می دهد. دراین زمینه انتخاب نوع و شدت تمرین به عنوان الگویی مناسب برای اثرگذاری هر چه بیشتر ضروری می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده بر استرس اکسیداتیو ناشی از ایسکمی در قلب موش های صحرایی نر سالم بود.

در این مطالعه 32سرموش صحرایی دوماهه نژادویستار درمحدوده ی وزنی 20±220 استفاده شد. موش ها پس از یک هفته سازگاری با محیط جدید، به طورتصادفی به چهارگروه 8 تایی: 1- گروه کنترل 2- گروه ایزوپرترنول3-گروه استقامتی 4- گروه استقامتی+ایزوپرترنول تقسیم شدند. گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی+ایزوپرترانول به مدت 8هفته تمرین استقامتی فزاینده اجرا کردند. رت ها ایزوپروترنول (دوز 85 میلی گرم /کیلوگرم) را به صورت 2 روز متوالی و به صورت درون صفاقی دریافت کردند. سپس فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز و مالون دی آلدیید با استفاده از کیت های اختصاصی اندازه گیری شدند.

نتایج نشان داد، ایسکمی قلبی باعث کاهش معنادار میزان آنزیم های آنتی اکسسیدانی و افزایش پراکسیداسیون لیپیدی نسبت به گروه کنترل و ورزش شد، در حالی که هشت هفته تمرین استقامتی قبل از ایسکمی باعث افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و کاهش مالون دی آلدیید نسبت به گروه ایسکمی گردیده است.

نتایج این مطالعه نشان داد، تمرین استقامتی از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می تواند در برابر آسیب های ناشی از ایسکمی اثر درمانی داشته باشد و اختلالات ناشی ازایسکمی قلبی را کاهش می دهد.