اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کاهش علائم اضطراب، احساس تنهایی و عزت‏ نفس کودکان پسر بی‏ سرپرست

مقدمه:

 ماهیت پیچیده مشکلات عاطفی-رفتاری کودکان بی‏سرپرست بررسی و بکارگیری درمان‏های جدید را ایجاب می‏کند. لذا این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کاهش علایم اضطراب، احساس تنهایی و عزت‏نفس کودکان پسر بی‏سرپرست انجام شد.

پژوهش از نوع نیمه‏آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی پسران بی‏سرپرست ساکن مرکز شبانه‏روزی شهید قدوسی تحت پوشش سازمان بهزیستی تهران در سال 1398 بود. با نمونه ‏گیری در دسترس، تعداد 30 نفر انتخاب و در گروه های آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند و پرسش‏نامه های اضطراب (اسپنس، 1999)، احساس تنهایی (آشر و همکاران، 1984) و عزت‏نفس (کوپراسمیت، 1976) را تکمیل کردند. در گروه آزمایش، درمان مبتنی بر دلبستگی در 10 جلسه (هفته ای 1 جلسه، هر جلسه 1 ساعت) اجرا گردید. افراد گروه کنترل برنامه درمانی را دریافت نکردند. پس از پایان آموزش، از گروه ها پس‏آزمون گرفته شد. داده ها با روش‏های آزمون‏ t مستقل و زوجی و تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند.  

میانگین نمرات کل اضطراب، اضطراب جدایی، اضطراب اجتماعی، وسواس، فوبی و حمله هراس در گروه آزمایش در مرحله پس‏آزمون نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). بین میانگین نمره احساس تنهایی و عزت‏نفس آزمودنی‏های دو گروه نیز در مرحله پس‏آزمون تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (05/0>p).

نتایج این پژوهش تاکیدی بر اهمیت دلبستگی در کودکان بی‏سرپرست دارد که می‏تواند تلویحات کاربردی برای درمانگران جهت کاهش مشکلات عاطفی-رفتاری کودکان و نوجوانان بی‏سرپرست ارایه دهد.