تبیین و تدوین مولفه های موثر در طراحی فرم معماری محیط های درمانی

بسیاری از صاحب نظران علوم محیطی برآنند معماری و قابلیت های مکانی در کنار پزشکی نقش مهمی بر درمان بیماران دارد. اما تحقیقات نشان داده که به رغم معماری و قابلیت مکانی مرتبط با پزشکی، شفا حاصل نشده است. بسیاری مسئله را در نحوه ارتباط شاخصه های موجود مکان معماری و نیازهای بیمار می دانند، در حالی که مسئله در عدم تکثر فضایی- زمانی در محیط درمان است. لذا سوال این است: چه ترکیبی از مولفه ها، چارچوب نظام مند، نظری و کاربردی ایجاد می کنند که نوعی فضا- زمان متکثر در معماری به دست آید و تضاد فضا- زمان بیمار محور با کادر محور حل تا کیفیت شفابخشی بهبود یابد؟ از این رو هدف این پژوهش تدوین مولفه های نظام مند موثر در طراحی فرم معماری محیط های درمانی است که می تواند در حل تضادهای فضایی، تعامل اجتماعی و شفابخشی در بیمارستان ها موثر باشد. برای این منظور، روش تحقیق بر پیوند شناسی مولفه ها متمرکز است که از حیث هدف، کاربردی و از حیث روش بر تبیین محتوای نظری یافته های تیوریک، میان رشته ای و تحلیل تجربی بیمارستان ها به انجام رسیده است.کاربست یافته های نظری و تجربی نشان می دهد که در ابعاد سه گانه، مکان متشکل از زمان، فضا و مناسبات انسانی، مناسبات اجتماعی و الگوی فرهنگی آن محتوای واقعی فضاست و از طریق عوامل عملکردی سازمان و معنا می یابد و چگونگی ترکیب مولفه های مدیریتی، اجتماعی، ادراکی و کالبدی در محیط درمانی منجر به تولید فضا- زمان پلورالیستی و ارتقا کیفیت شفابخشی در فرآیند درمان می شود.