سنجش دلبستگی به مکان و نحوه تاثیر مقیاس مکانی بر آن در بافت های مختلف شهری، مورد مطالعاتی: شهر رشت

دلبستگی به مکان، به عنوان پیوند احساسی مثبت بین افراد و گروه ها و محیط شان تلقی می شود. حضور و ارتباط افراد با مکان هایی که به آن دلبسته اند نتایج روان شناختی مثبتی برای آن ها خواهد داشت. اما دور افتادگی از این مکان ها می تواند به پریشانی و آشفتگی روانی منجر شود. عدم بررسی نحوه تاثیر مقیاس مکانی بر دلبستگی مکانی باعث می شود نیازهای شهروندان برای ایجاد رابطه احساسی در مقیاس های مختلف مکانی توسط طراحان و برنامه ریزان نادیده گرفته شود. هدف این مقاله شناخت نقش مقیاس مکان بر دلبستگی به مکان می باشد که به ما در شناخت دلبستگی در این سطوح مکانی و ارزیابی رابطه آن ها کمک خواهد کرد. برای این منظور 400 پرسشنامه در میان ساکنین چهار بافت شهری مختلف جدید، قدیم، میانی و پیرامونی شهر رشت توزیع شد و داده های به دست آمده از طریق آزمون همبستگی مورد تحلیل قرار گرفت. با توجه به تحلیل ها ارتباط U شکل میان مقیاس های مکانی به دست آمد که در آن مقیاس خانه دارای بیش ترین میزان دلبستگی میان ساکنین و مقیاس محله دارای کم ترین میزان دلبستگی می باشد. بر اساس حداقل بودن دلبستگی به محله در ارتباط U شکل، می توان نامحسوس تر بودن محدوده و مرز محله در شهرها را نسبت به محدوده شهر متصور شد. از طرف دیگر تحلیل همبستگی دلبستگی میان این سه مقیاس نشان می دهد، دلبستگی به محله کم ترین همبستگی را با دلبستگی به شهر و خانه دارد. این یعنی علاوه بر این که دلبستگی به محله در شهرهای امروزی کم تر شده است، همین دلبستگی نیز نقش کمی در ایجاد دلبستگی فرد به سایر مقیاس های مکانی و از همه مهم تر شهر دارد. این نتایج نشان می دهد که جایگاه محله های شهری در زندگی شهروندان رو به تضعیف است و برنامه ریزان باید با اتخاذ سیاست های مناسب فرصت های بیش تری برای ایجاد پیوندهای عاطفی میان شهروندان و محله شان به وجود بیاورند.