اثربخشی معنویت درمانی بر کیفیت خواب، تاب آوری و اضطراب مرگ سالمندان

تعدد و تنوع استرس هایی که افراد در دوران سالمندی با آن روبرو می شوند، توجه به مقوله سلامت روان و به خصوص تاب آوری را در دوره سالمندی و به ضرورت تبدیل کرده است. هدف پژوهش حاضر، اثربخشی معنویت درمانی بر کیفیت خواب، تاب آوری و اضطراب مرگ سالمندان بود.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم در خانه سالمندان شهر شیراز در سال 1398 بودند که از بین آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه معنویت درمانی (15=n) و گروه گواه (15=n) گماشته شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه تاب آوری (کانر- دیویدسون)، مقیاس اضطراب مرگ (کالت- لستر) و پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ (بویس) به دست آمد. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزارSPSS  تحلیل شد. سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد که آموزش معنویت درمانی به طور معناداری منجر به بهبود کیفیت خواب (اثر گروه: 001/0>P-Value؛ اثر زمان: 001/0>P-Value؛ اثر زمان* گروه: 001/0>P-Value)، تاب آوری (اثر گروه: 001/0>P-Value؛ اثر زمان: 001/0>P-Value؛ اثر زمان* گروه: 001/0>P-Value)، اضطراب مرگ (اثر گروه: 001/0>P-Value؛ اثر زمان: 001/0>P-Value؛ اثر زمان* گروه: 001/0>P-Value در گروه آزمایش در پس آزمون شده است. اما در نمرات کیفیت خواب و تاب آوری و اضطراب مرگ در گروه گواه تغییری مشاهده نشد.

براساس یافته های این پژوهش می توان از معنویت درمانی گروهی در جهت بهبود کیفیت خواب، تاب آوری و اضطراب مرگ سالمندان استفاده کرد.