درآمدی انسان شناختی بر نقش دولت در اخلاق با تاکید بر وصف «آکراسیا»

مطالعه دولت و کارکردهای آن از منظر انسان شناختی - مبتنی بر طبیعت و اوصاف انسان - می تواند از دقیق ترین شیوه های پژوهش در این حوزه قلمداد شود. به عقیده طیفی از فلاسفه، «آکراسیا» یکی از اوصافی است که غالبا در رفتار انسان ها رخ می دهد؛ به معنای «نا خویشتن داری» است و به وصف انسان در «مرحله عمل» اشاره می کند که مطابق آن خرد، تحت تاثیر امیال و غرایز قرار گرفته و در نتیجه فرد نمی تواند مطابق «بهترین حکم خرد خود» عمل کند. چنین جزیی از عوامل موثر بر کنش انسان، باب جدیدی از تحلیل در زمینه پرچالش مبانی و محدوده مداخلات دولت در حوزه اخلاق می گشاید و نشان می دهد که چگونه تحت تاثیر این گزاره، کارکردهای دولت توضیح داده می شوند. رویکرد انسان شناختی به کارکردهای اخلاقی دولت علی رغم اهمیت خود، رویکرد جدیدی است که در آثار حقوقی سابقه چندانی ندارد. این مقاله مبتنی بر داده های فلسفی تلاش می کند ضرورت چنین رویکردی و بخشی از تاثیر آن را بررسی کند. آکراسیا نشان می دهد نظریات مطرح در حوزه کارکرد اخلاقی دولت - کمال گرایی و بی طرفی - هرکدام به دلیل نادیده گرفتن بخشی از فرایند عمل در انسان مخدوش هستند. آکراسیا، حداقلی از کارکردهای اخلاقی را که لازمه زیست بهتر جمعی است، اثبات می کند. رد یا اثبات کمال گرایی و بی طرفی به صورت کلی در حوزه مطالعه حاضر نیست و غرض نشان دادن بخشی از رابطه دولت و انسان مبتنی بر وصف آکراسیاست.