ارتباط میان سطوح سرمی 25-هیدروکسی ویتامین D و چاقی شکمی در بزرگسالان: یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز

اگرچه بسیاری از مطالعات مشاهده ای ارتباط میان سطوح سرمی ویتامین D و چاقی شکمی را بررسی کرده اند، یافته ها متناقض است. این مرورسیستماتیک و متاآنالیز دوز-پاسخ به منظور جمع بندی این ارتباط در بزرگسالان در مطالعات مشاهده ای انجام شد.

روش ها:

 تمامی مطالعات چاپ شده تا می 2020 میلادی در 5 پایگاه اطلاعاتی مورد جست وجو قرارگرفتند. 41 مطالعه ی مشاهده ای که ارتباط بین سطوح سرمی ویتامین D و چاقی شکمی را به صورت نسبت شانس (OR)، نسبت خطر (RR) یا خطر نسبی (HR) به همراه فاصله ی اطمینان 95% (CI) گزارش کرده بودند، در این مطالعه گنجانده شدند.

 یافته ها:

 به طور کلی44 اندازه ی اثر، از 36 مطالعه ی مقطعی که بر روی 257699 فرد انجام شده، نشان داد که سطوح سرمی بالای ویتامین D در مقایسه با سطوح پایینی، با 23% کاهش شانس چاقی شکمی مرتبط است (83/0-71/0:CI%95;77/0:OR). پس از انجام آنالیز زیرگروهی، تقریبا درهمه ی زیرگروه ها ارتباط معناداری مشاهده شد. براساس آنالیز دوز-پاسخ خطی، هر nmol/l 25 افزایش در سطوح سرمی ویتامین D با8% کاهش خطر چاقی شکمی همراه بود (99/0-85/0:CI%95;92/0:OR). بعد از محدود کردن آنالیز به مطالعات با نمونه گیری تصادفی (17 مطالعه با 242135 نفر)، همان ارتباط معنادار و معکوس حاصل شد (87/0-71/0:CI%95;79/0:OR). همچنین در مطالعات با نمونه گیری تصادفی، هرnmol/l 25 افزایش در سطوح سرمی ویتامین D با10% کاهش خطر چاقی شکمی همراه بود (99/0-82/0:CI%95;90/0:OR).

نتیجه گیری:

 در این مطالعه ی متاآنالیز که بر روی مطالعات اپیدمیولوژیک انجام شد، ارتباط معنادار و معکوس و خطی بین سطوح سرمی ویتامین D و چاقی شکمی مشاهده گردید. این ارتباط در مطالعات با نمونه گیری تصادفی نیز مشاهده شد. در پایان، برای تعیین ارتباط علت و معلولی نیاز به مطالعات آینده نگر است.