بررسی میزان پیگیری خانواده ها برای کودکان دارای دفیبریلاتور قلبی و نقش آموزش پرستار به بیمار و خانواده

 این مطالعه با هدف تعیین میزان پیگیری خانواده ها برای کودکان دارای دفیبریلاتور قلبی و نقش آموزش های پرستاران به خانواده ها انجام شد.

دفیبریلاتورهای قلبی دستگاه های قابل تعبیه در بدن با قابلیت ضربان سازی و شوک دهی در موارد لزوم هستند. از آن جا که تشخیص آریتمی و درمان آن توسط دستگاه دفیبریلاتور از حساسیت بالایی برخوردار است، لازم است کودکان دارای دفیبریلاتور به طور منظم و مکرر پیگیری شوند.

این مطالعه توصیفی مقایسه ای با استفاده از داده های سیستم اطلاعات بیمارستانی انجام شد. کودکان با سن کمتر از 15 سال که از سال 1388 تا سال 1399 برای آنان دستگاه دفیبریلاتور تعبیه شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان پیگیری بر اساس سن و جنسیت کودک، نوع بیماری زمینه ای، محل سکونت و نوع آموزه های پرستاری با هم مقایسه شدند. داده ها نرم افزار SPSS  نسخه 24 با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی بررسی شدند.

 شصت و هفت مورد تعبیه در 61 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران هنگام تعبیه، 9/58 سال با انحراف معیار 3/72 بود (محدوده سنی از 1 تا 15 سال). میزان مراجعات بیماران در نوبت های پیگیری تعیین شده، با گذشت زمان کاهش معنی داری نشان داد، به طوری که 94 درصد بیماران برای نخستین نوبت پیگیری مراجعه نموده بودند، اما این درصد برای مراجعه 5 سال بعد، به 43/6 درصد کاهش یافته بود (0/0001≤p). میزان پیگیری بیماران با شیوه آموزش پرستاری قدیم، 71/3 درصد و با شیوه آموزش پرستاری جدید، 89/64 درصد بود (0/002=P).

میزان پیگیری خانواده ها علی رغم حساسیت و خطرات بالقوه داشتن دفیبریلاتور کمتر از حد مطلوب است. از میان عوامل بررسی شده، نوع آموزش پرستاران به خانواده ها مهم ترین عامل تعیین کننده برای پیگیری منظم خانواده ها بود.