تزریق داخل رحمی گنادوتروپین کوریونی انسان (HCG) در روز تخمک کشی و تاثیر آن بر نتایج درمان کمک باروری

واسطه های متعددی در لانه گزینی جنین نقش دارند. یکی از این واسطه ها گنادوتروپین کوریونی انسان (HCG) است.

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق داخل رحمی HCG در روز تخمک کشی بر نتایج تکنیک های کمک باروری بود.

126 بیمار داوطلب، در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شرکت کردند. تمام بیماران نابارور پلن درمانی معمول را دریافت کردند. در گروه مورد بعد از تخمک کشی، 1000 واحد HCG به داخل حفره رحم تزریق شد. در گروه کنترل، پروتکل های درمانی کاملا مانند گروه مورد بودند اما در روز    تخمک کشی هیچ گونه دارویی به داخل حفره رحم تزریق نشد. میزان لانه گزینی، میزان حاملگی شیمیایی و بالینی و میزان سقط جنین در دو گروه مقایسه شد.

میزان حاملگی شیمیایی در 15 نفر (3/27%) از گروه HCG و 14 نفر (5/25%) از گروه کنترل مثبت بود. حاملگی بالینی در 13 نفر (6/23%) از هر گروه مثبت بود. حاملگی شیمیایی و بالینی در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. میزان سقط جنین در گروه کنترل بالاتر از گروه HCG بود اما این بالاتر بودن از نظر آماری معنا دار نبود (9/42 در مقابل 7/26).

در مطالعه حاضر، برای اولین بار، ما تزریق داخل رحمی 1000 واحد HCG پس از تخمک کشی را بررسی کردیم و به این نتیجه رسیدیم که این روش باعث بهبود میزان لانه گزینی، میزان حاملگی شیمیایی و بالینی در سیکل های درمانی کمک باروری نمی شود. در این زمینه، مطالعات بیشتری لازم است تا نقش تزریق داخل رحمی HCG در روز تخمک کشی را در نتایج کمک باروری نشان دهد.