بررسی اثرات مالچ بیوپلیمر بر روی نگهداشت و ظرفیت نگهداری آب در ماسه بادی (مطالعه موردی: ماسه زارهای کاشان)

فرسایش بادی یکی از جنبه های مهم تخریب اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک محسوب می شود، به طوری که حدود 20 درصد مساحت اراضی دنیا را تحت تاثیر خود قرار داده است. باد با جابجایی تپه های ماسه ای فرایند بیابان زایی را تشدید می کند؛ بنابراین تثبیت و جلوگیری از آن ها ضروری است. راهکار مبارزه با این پدیده کاهش سرعت باد یا افزایش پوشش سطحی و بالا بردن مقاومت خاک در برابر بادهای فرساینده می باشد. استفاده از انواع مالچ ها یا خاک پوشش ها یکی از روش هایی است که به شکل گسترده به منظور تثبیت ماسه های روان به کار می رود. بدین منظور تحقیقی در ایستگاه پژوهشی مرکز تحقیقات بین المللی همزیستی با بیابان شهرستان کاشان انجام شد؛ که هدف اصلی از این طرح بررسی اثر تیمار مالچ بیوپلیمر در سه غلظت (15%، 30% و 60%)، بر روی رطوبت سه عمق ماسه (عمق اول 5-0 سانتی متر، عمق دوم 10-5 سانتی متر و عمق سوم 20-10 سانتی متر) و بررسی این مالچ نسبت به حالت عدم وجود مالچ بر روی ماسه است؛ که نتایج نشان از نگهداشت رطوبت در ماسه های مالچ پاشی شده نسبت به تیمار شاهد داشتند و ازنظر آماری اختلاف معنی داری بین رطوبت عمق های مختلف ماسه مالچ پاشی شده نسبت به تیمار شاهد وجود داشت و در بین سه عمق اول، دوم و سوم، عمق اول بیشترین افزایش نگهداشت رطوبت را نسبت به شاهد داشت.