تاثیر سطوح مختلف دما، شوری و نسبت کربن به نیتروژن در تولید توده زیستی(Biofloc)، ترکیب شیمیایی آن و کنترل مواد دفعی نیتروژنی در سیستم آبزی پروری

فناوری بیوفلاک به عنوان ابزاری نوین در توسعه پایدار آبزی پروری مطرح و مشکل کمبود آب و خروج پساب آبزی پروری به محیط زیست را رفع نموده است. در این سیستم مواد دفعی نیتروژن دار (آمونیاک و آمونیوم)بوسیله باکتری ها جذب و به پروتئین میکروبی قابل مصرف برای آبزی تبدیل می گردد. هدف این طرح بررسی عوامل موثر بر تولید بیوفلاک و ارزیابی آن جهت استفاده در آبزی پروری بود. سطوح مختلف دما (24، 28 و 32 درجه سانتی گراد)، شوری (صفر، 4 و 8 گرم در لیتر) و نسبت کربن به نیتروژن (1:10، 1:15 و1:20)که از فاکتورهای کلیدی در تشکیل بیوفلاک و نحوه عملکرد آن می باشد با استفاده از روش سطح پاسخ مورد بررسی و اثر فاکتورهای مورد مطالعه بر میزان نیتروژن آمونیاکی کل(TAN)، نیتریت، نیترات، حجم بیوفلاک، پروتئین و چربی بیوفلاک ها ارزیابی گردید. نتایج نشان داد، دما بطور معنی داری بر حجم بیوفلاک و میزان پروتئین آن اثرگذار است (P < 0.05) اما بر ترکیبات نیتروژن دار و میزان چربی بیوفلاک اثر معنی داری ندارد(P > 0.05). با افزایش شوری میزان پروتئین، چربی و رطوبت کاهش و میزان خاکستر بیوفلاک ها افزایش یافت(P < 0.05). نسبت کربن به نیتروژن اثر معکوس و معنی داری بر نیتروژن آمونیاکی کل و نیتریت داشت. بهینه سازی فاکتورها نشان داد فراهم نمودن دمای°C 27، نسبت کربن به نیتروژن 18 به 1 در آب لب شور و نیز دمای°C 29 و نسبت کربن به نیتروژن 14 به 1 در آب شیرین منجر به تولید بیوفلاک بسیار مطلوب از نظر محتوای پروتئین و چربی و کنترل ترکیبات نیتروژن دار در آب می گردد.