ارزیابی بار کاری ذهنی و فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در دوران پاندمی کووید-19 در ایران

پاندمی و بحران ناشی از کرونا با به چالش کشیدن تشکیلات و تمهیدات بهداشتی و درمانی، باعث تلفات انسانی ناگواری در سطح جهان و ایران گردید. هدف این مطالعه ارزیابی بار کار ذهنی و فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در دوران پاندمی کووید-19 در ایران می باشد.

 پژوهش توصیفی تحلیلی حاضر بر روی 510 نفر از کارکنان درمانی و تشخیصی در سه شهر تهران، اصفهان و سنندج انجام شد. ارزیابی فشار روانی کار و فرسودگی شغلی به ترتیب با استفاده از نرم افزار  NASA-TLX و فرسودگی شغلی ماسلاچ انجام شده است. از آزمون های آماری t-test، ANOVA و رگرسیون خطی چندمتغیره برای تجزیه وتحلیل داده ها با کمک بسته نرم افزاری STATA14  استفاده شد.

میانگین بار کار ذهنی در کارکنان دارای ارتباط با بیماران مبتلا به کرونا،1/8 ± 7/83 و در افراد بدون ارتباط، 6/9 ±9/79 برآورد شد که از نظر آماری معنی دار بود. میانگین فرسودگی شغلی در آن ها، به ترتیب 2/16 ±6/79 و 9/16 ±7/79 بود. نتایج حاصل از رگرسیون خطی نشان داد که  متاهل بودن (57/6-=coefficient، 003/0=P-value)، اشتغال به صورت طرحی (71/12-=coefficient، 002/0=P-value) رابطه معکوس و کار در بیمارستان های اصفهان (21/12=coefficient، 001/0< P-value) رابطه مستقیمی با فرسودگی شغلی داشتند. جنسیت زن (61/3=coefficient، 001/0< P-value)، داشتن ارتباط با بیماران کرونایی (9/5=coefficient، 001/0< P-value) رابطه مستقیمی با میزان کار ذهنی داشتند.

همه گیری کووید-19 توانسته است بر ابعاد مختلف فیزیکی و روانی کاری کارکنان درمانی به ویژه زنان و کارکنان متاهل تاثیر بگذارد. از این رو انجام مداخلات روان شناختی و اقدامات حمایتی در جهت حفظ سلامتی کارکنان در طی دوران همه گیری و بعد از آن ضروری است.