مقایسه اثر دو شیوه بازی در زمین کوچک بر سطوح کورتیزول و تستوسترون در بازیکنان فوتبال

بازی در زمین های کوچک تمرین مفیدی برای بهبود پاسخ های فیزیولوژیکی به شمار می رود. هدف از این پژوهش، مقایسه اثر دو شیوه بازی در زمین کوچک بر سطوح کورتیزول و تستوسترون در بازیکنان فوتبال بود. در این تحقیق نیمه تجربی، 24بازیکن فوتبال (15 تا 18سال) به صورت در دسترس انتخاب و به سه گروه هشت نفره کنترل، 2 در مقابل 2 و 4 در مقابل 4 تقسیم شدند. آزمودنی های گروه 2 در مقابل 2؛ هشت فعالیت دودقیقه ای با یک دقیقه استراحت بین هر دو دقیقه بازی در زمینی به ابعاد 20 در 25متر بدون دروازه بان انجام دادند. آزمودنی های گروه 4 در مقابل 4 در زمینی به ابعاد 28 در 35متر و بدون دروازه بان چهار فعالیت چهاردقیقه ای با دو دقیقه استراحت بعد از هر چهار دقیقه انجام دادند. قبل و بعد از تمرین، سطوح کورتیزول و تستوسترون پلاسما اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنا داری 05/0 <p تجزیه وتحلیل شد. میزان کورتیزول و تستوسترون پس از بازی 2 در مقابل 2 و 4 در مقابل 4 در زمین کوچک، نسبت به قبل از تمرین به طور معنا داری افزایش یافت (001/0=P). میزان تستوسترون در گروه تمرین 2 در مقابل 2 نسبت به گروه 4 در مقابل 4 به طور معنا داری بیشتر بود (031/0=P). همچنین بین دو گروه تجربی تفاوت معنا داری در نسبت تستوسترون به کورتیزول مشاهده نشد (999/0=P). به نظر می رسد بازی فوتبال در زمین های با ابعاد کوچک تر و تعداد بازیکن کمتر به افزایش محیط هورمونی کاتابولیک در دوره بازیافت منجر می شود.