بررسی ارزش تشخیصی نشانگر CD10 در افتراق کارسینوم پاپیلری تیروئید از ضایعات خوش خیم تیروئید

مقدمه:

 کارسینوم پاپیلری تیرویید (PTC) شایع ترین فرم بدخیمی های غدد درون ریز می باشد. با توجه به اهمیت افتراق کارسینوم پاپیلری تیرویید از سایر ضایعات خوش خیم تیروییدی مقلد آن، در این پژوهش ارزش تشخیصی نشانگر  CD10در افتراق PTC از ضایعات خوش خیم مقلد آن مانند انواع گواتر بررسی شد.

در این مطالعه مقطعی، بلوک پارافینی 70 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان آیت اله روحانی بابل با ندول تیروییدی با تشخیص پاتولوژیک در دو گروه 35 نفره بدخیم PTC و ضایعات خوش خیم تیروییدی بررسی شدند. در تمام بیماران اطلاعات دموگرافیک (شامل سن و جنس) و نتایج سونوگرافی (شامل سایز و تعداد ندول ها) ثبت شد و بعد از بازبینی اسلایدهای بیماران، موجود در آرشیو، بلوک های پارافینه به روش ایمونوهیستوشیمی (IHC) از لحاظ نشانگر CD10 بررسی گردید.

در این تحقیق میانگین سن در گروه خوش خیم برابر با 9/08±49/3 سال و در گروه بدخیم برابر با 16/1±45/6 سال بود. در دو گروه 9 بیمار مذکر و 26 بیمار مونث بودند. PTC کلاسیک در 26 بیمار و کارسینوم پاپیلاری از نوع فولیکولار واریانت در 9 بیمار مشاهده شد. مثبت بودن نشانگر CD10 در بین گروه ها با تعداد ندول (0/030=p) ارتباط معنادار آماری داشته است، در حالی که سایز ندول و مثبت بودن نشانگر CD10  (0/310=p) بین دو گروه ارتباط معنادار آماری نداشته است. در بررسی ارزش تشخیصی نشانگر CD10 در افتراق PTC و ضایعات خوش خیم مقلد آن بر حسب سایز ندول (0/310 =p) ارتباط معنادار آماری وجود نداشته است در حالی که این شاخص با سن (0/005=p)، جنسیت (0/030=p) و تعداد ندول (0/030=p) بیماران ارتباط معنادار آماری داشته است.

بر اساس نتایج این تحقیق، ارزش تشخیصی نشانگر  CD10در افتراق PTC و ضایعات خوش خیم تیرویید از لحاظ آماری معنادار بوده و می تواند در ارزیابی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.