تقیه به عنوان یک روش رفتاری در تربیت اسلامی : تطبیق نظرات موافق ومخالف

تقیه به معنای ابراز یا کتمان عقیده و عمل برخلاف نظر قلبی خود برای اجتناب از ضرر دینی یا دنیایی یکی از  موضوعات فقهی است که دارای پیامدهای تربیتی است.  هدف پژوهش حاضر ، بررسی تقیه به عنوان یک روش رفتاری در تربیت اسلامی ازطریق تطبیق نظرات موافق ومخالف از دو جنبه فقهی و تربیتی است.  روش تحقیق حاضر ، تطبیقی کیفی با رویکرد تحلیلی - استنباطی است . محققان برای جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای شامل بررسی منابع اولیه ومنابع ثانویه و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کیفی مبتنی بر ثبت داده ها و تعیین مقوله ها بر اساس واحد " موضوع " سود جسته اند. یافته های تحقیق در بعد فقهی نشان می دهد که فقیهان شیعه عمدتا طرفدار تقیه و علمای اهل تسنن با آن مخالف بوده اند. عمده ترین وجه تشابه موافقان ومخالفان تقیه ، توسل هر دو گروه به آیات قرآن و رفتار پیامبر و صحابه او ازطریق ارایه تفاسیر متفاوت است. یافته دیگر تحقیق نشان می دهد که از نظر موافقان ، در بسیاری از امور زندگی لزومی به مراجعه به تقیه نیست و نمی توان آن را به عنوان یک اصل رفتاری دایم مورد رجوع قرار داد. از نظر مخالفان تقیه ، در جهان معاصر و با توجه به تحولات جدید مبتنی بر رواج مکانیزم های قانونی در جامعه ، توسل به تقیه ضرورتی ندارد. وجه تشابه بین دو گروه موافقان ومخالفان تقیه ، توجه به تحولات مثبت همچون حقوق شهروندی وتحولات منفی همچون افزایش افراطی گری های مذهبی برای پذیرش یا رد تقیه است.