مقایسه تلرانس های ابعادی، هندسی و یکپارچگی سطح در فرآیندهای سوراخکاری متداول و فرزکاری مارپیچ روی قطعه کار چندلایه (ساندویچی) فولادی

در حال حاضر در فرآیندهای ساخت و مونتاژ مجموعه های صنعتی چندلایه (ساندویچی) با جنسهای مختلف، مانند قالب سازی و یا فیکسچرسازی، ابتدا باید قطعات مونتاژ و سپس سوراخکاری هم زمان شوند، در غیر این صورت دقت مورد نظر ابعادی یا هندسی حاصل نمی گردد. برای ایجاد این سوراخ ها عمدتا از فرآیندهای سوارخکاری متداول استفاده می شود که به علت شکل هندسی و صفر بودن سرعت برشی در نوک مته، موجب تغییر شکل پلاستیک شدید در موضع برش می شود. استفاده از روش سوراخکاری متداول ممکن است باعث تنزل دقتهای ابعادی، هندسی و همچنین یکپارچگی سطح دیواره داخلی سوراخ ها شود. جهت کاهش مشکلات ذکر شده یکی از راهکارهای نسبتا نوینی که برای سوراخکاری پیشنهاد می شود، روش فرزکاری مارپیچ می باشد. در پژوهش جاری، جهت مقایسه قابلیتها، مزایا و معایب این دو روش مختلف سوراخکاری، مجموعا 18 آزمایش سوراخکاری با استفاده از تکنیکهای سوراخکاری متداول و فرزکاری مارپیچ و با در نظر گرفتن 2 پارامتر متغیر سرعت برشی و سرعت پیشروی (هر کدام در 3 سطح) بر روی قطعه کار ساندویچی چندلایه فلزی که دارای 3 لایه مختلف فولادی MO40، 304L و CK45 است، انجام گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، می توان بیان داشت جهت حصول به تلرانسهای ابعادی (اندازه قطر سوراخ) و هندسی (گردی مقطع سوراخ) مطلوب، فرآیند سوراخکاری متداول عملکرد بهتری نسبت به روش فرزکاری مارپیچ داشته است ولی از نظر رسیدن به زبری سطح کمتر و یکپارچگی سطح مطلوب تر (عیوب سطحی کمتر)، روش فرزکاری مارپیچ، عملکرد بهتری نسبت به سوراخکاری متداول داشته است