اثر کودهای بیولوژیک بایوفرام و پروبیوتیک بر رشد، عملکرد و کیفیت میوه گوجه فرنگی گیلاسی

به منظور بررسی اثر کاربرد کودهای بیولوژیک بر دو رقم گوجه فرنگی گیلاسی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در شرایط گلخانه ای در شهرستان نیر اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کودهای بیولوژیک پروبیو 96 (حاوی باکتری های تیوباسیلوس) و بایوفارم (حاوی باکتری های ازتوباکتر و آزوسپریلوم) در غلظت های صفر، 0/5، 1 و 1/5 درصد روی دو رقم گوجه فرنگی گیلاسی میینگ و هوآنگ جن جو بودند که پس از انتقال نشاء و در 4 مرحله به صورت کود-آبیاری و خیس کردن خاک استفاده شدند. نتایج نشان داد که ترکیبات تیماری رقم میینگ در غلظت 0/5 و یا 1 درصد بایوفارم بدون اختلاف معنی دار با غلظت 1/5 درصد پروبیو، بیشترین عملکرد را موجب شدند. غلظت کلروفیل a و کل در رقم میینگ با مصرف بایوفارم 0/5 درصد بیشترین مقدار را داشت. بیشترین ظرفیت آنتی اکسیدان کل در ترکیب تیماری کاربرد کود بیولوژیک بایوفارم با غلظت 1 درصد و رقم میینگ مشاهده شد، درحالی که کم ترین آن متعلق به تیمار کودی پروبیو با غلظت 1/5 درصد در رقم هوآنگ جن جو بود. بیشترین غلظت لیکوپن و ویتامین ث از کاربرد پروبیو با غلظت 1/5 درصد به دست آمد، درحالی که بیشترین غلظت فنل متعلق به استفاده از بایوفارم با غلظت 1/5 درصد و پروبیو با غلظت یک درصد بود. در این آزمایش رقم میینگ در اکثر صفات به ویژه ویژگی های رشدی و فیزیولوژیک نسبت به رقم هوآنگ جن جو برتر بود. با افزایش غلظت تیمارهای کودی به ویژه کود بیولوژیک بایوفارم، وضعیت کمی و کیفی گوجه فرنگی گیلاسی بهبود معنی داری یافت، به گونه ای که امکان جایگزینی کودهای شیمیایی با این کودهای زیستی وجود دارد.