مقایسه مقدار سلنیوم و ویتامین E توصیه شده در NRC و ARC به دو روش خوراکی و تزریقی بر عملکرد، قابلیت هضم، برخی از متابولیت های خونی و شاخص های رشد اسکلتی گوساله های شیر خوار هلشتاین

این آزمایش به منظور مقایسه مقدار سلنیوم و ویتامین E توصیه شده در NRC و ARC به دو روش خوراکی و تزریقی بر برخی از متابولیت های خونی، قابلیت هضم، عملکرد و شاخص های رشد گوساله های هلشتاین انجام شد. جهت اجرای این آزمایش از 25 راس گوساله نر شیرخوار هلشتاین با میانگین وزنی7/2±40 و سن5±20 روز و سطح دریافت سلنیوم و ویتامین E به ترتیب 3/0 میلی گرم و 40 واحدبین الملل (طبق توصیه NRC) و 1/0 میلی گرم و 15 واحدبین الملل (طبق توصیه ARC) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) شاهد (بدون دریافت سلنیوم و ویتامین E)، 2) سلنیوم و ویتامین E تزریقی طبق توصیه NRC، 3) سلنیوم و ویتامین E تزریقی طبق توصیه ARC، 4) سلنیوم و ویتامین E خوراکی طبق توصیه NRC، 5) سلنیوم و ویتامین E خوراکی طبق توصیه ARC بودند. نتایج این آزمایش نشان داد که تفاوت معنی داری بین تیمارهای مختلف از نظر عملکرد وزنی، مصرف ماده خشک، ضریب تبدیل خوراک و قابلیت هضم ماده خشک وجود نداشت. دریافت سلنیوم و ویتامین E دربین تیمار های مختلف، تفاوت معنی داری بین گلوگز، کلسترول، ازت اوره ای، پروتئین کل، آلبومن و گلوبولین خون ایجاد نکرد . اما غلظت تری گلیسیرید خون در گوساله های دریافت کننده سلنیوم و ویتامین E نسبت به تیمار شاهد بیشتر بود . همچنین فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و غلظت هورمون های تترایدوتیرونین و تری یدوتیرونین خون نیز در گوساله های دریافت کننده سلنیوم و ویتامین E نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت .از نظر شاخص های رشد اسکلتی گوساله ها نیز در بین تیمارهای مختلف آزمایش اختلاف معنی داری وجود نداشت . استفاده از سلنیوم و ویتامین E به روش تزریقی و طبق توصیه NRC بیشترین افزایش غلظت تری گلیسرید خون و افزایش فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز خون کامل و غلظت هورمون های تترایدوتیرونین وهورمون تری یدوتیرونین سرم نسبت به سایر تیمارها را در پی دارد.