واکاوی اسقاط خیار غبن و تاثیر آن در سقوط میزان غبن فاحش و افحش

غبن در لغت به معنای فریفتن وگول زدن آمده است. در اصطلاح حقوقی، عبارت است از زیانی که در اثر عدم تعادل بین عوض معامله و ارزشی که مورد معامله واقعا دارا بوده است، به میزان فاحش(چشم گیر) به طرف معامله؛ یعنی مغبون، وارد شده است. وظیفه فسخ معامله با تحقق شرایط، به عهده طرفی است که در معامله مغبون شده است. قانون منسوخ ضابطه مندتر بود وهمه قضات رویه یکسانی داشتند. اما سپردن ضابطه ی تشخیص غبن به عرف(که بر اساس منابع فقهی صورت گرفته است)، قدری آن را دچار اشتباه در تشخیص کرده است؛ خیار غبن در اقسام مبیع عین معین، کلی در معین و کلی فی‏الذمه جاری می‏شود و بر طبق ماده‏ی 420 ق.م. پس از علم به آن فوری است. در صورتی که خیار غبن، به میزان فاحش هنگام عقد، ساقط شود و پس از معامله معلوم شود که غبن افحش بوده، باتوجه به عدم تصریح غبن افحش درقانون مدنی، مغبون با استناد به منابع معتبر اسلامی یا فتاوای معتبر، در اجرای اصل 167 قانون اساسی وماده 3 قانون آیین دادرسی مدنی، حق فسخ معامله را خواهد داشت. اسقاط خیارغبن وتاثیرآن درسقوط میزان غبن فاحش وافحش موضوع اصلی این تحقیق است.