حفظ ذخایر ژنتیکی در حوزه HSE و نقش آن در توسعه پایدار

امروزه بر همگان مشخص است که زیست فناوری راه گشای بسیاری از مشکلات جوامع بشری در حوزه های مختلف به ویژه پزشکی، کشاورزی، محیط زیست، اقلیم شناسی و باستان شناسی است و این فناوری در برخی از کشورها توانسته است روند توسعه در این حوزه های علمی و پژوهشی را بسیار تسریع کند. اما قدم نخست و شرط اساسی در استفاده از آن در فرآیند توسعه، تشخیص و  ارزیابی مشکلات و نیازمندی ها و به دنبال آن تعیین الویت های پژوهشی در حوزه های مختلف علمی است.
با توجه به آنکه لازم است فرهنگ هر ملت به طور اهم حفاظت و صیانت گردد استفاده از علوم زیستی در شناخت آن و حفظ آن بسیار لازم و اساسی است. حفظ ارزش های فرهنگی به مثابه شناخت هویت تاریخی هر ملت یکی از مسایلی است که در هر کشور می باید مدنظر قرار گیرد و جزء الویت های اصلی نهاد های ذیربط باشد.
یکی از معقوله های فرهنگی بقایای استخوانی (جانوری یا انسانی) است که در سایت های تاریخی توسط باستان شناسان به دست می آید. شناسایی و نگهداری از آن ها برای تعیین هویت و اصالت بخشی از قومیت های یک مجموعه بسیار حایز اهمیت می باشد که شناسایی و تشخیص پروفایلینگ های ژنتیکی  آنها گامی اساسی در این راه است.
تعیین الگوهای DNA در این معقوله می تواند  اطلاعاتی در زمینه ژنتیک جمعیت های انسانی را افزایش دهد و با استفاده از تعیین الگوهای DNA، تنوع ژنتیکی در میان قومیت ها، توزیع های جغرافیای آنها و... می تواند نشان دهد.
توسعه پایدار (Sustainable development) یا توسعه پایا، توسعه ای است که نیاز های فعلی بشر را بدون آسیب رساندن به توانمندی آیندگان برای رفع نیازهایشان برطرف نماید. به دلیل گستردگی مفهوم توسعه پایدار، تعاریف مختلف و زیادی برای آن ارایه شده است.