نظریه تطبیقی تقدم موت بر حیات از منظر پزشکی و برداشتی از قرآن کریم

در پزشکی امروز معنای ظاهری و اولیه برای «مرگ» در انسان یا موجود زنده، توقف فعالیت طبیعی یا فیزیولوژیک برای همیشه است. در علوم پایه پزشکی برای کلمه «مرگ» می توان اپوپتوزیس را یافت.

این مطالعه با استفاده از مروربرخی مستندات وتحلیل شواهد صورت گرفته است.

یافته ها:

 فرمان موت در کلیه مخلوقات در زمان خلقتشان در درون آنها نهادینه شده است و این دو مخلوق یعنی موت و حیات کار خود را از ابتدا با هم آغاز می کنند ولی فرامین موت در پایان کار بیشتر فعال است و فرامین حیات در ابتدای امر فعالیت بیشتری دارد. اگر همه چیز به روال طبیعی پیش رود با اجل مسمی روبه رو خواهیم شد و اگر عواملی مرگ را تسریع کنند با اجل معلق روبرو خواهیم شد. رشد علمی انسان می تواند به انسان قدرتی ببخشد که عوامل تسریع کننده موت را به حداقل برساند و تنها رقم زننده اجل مسمی باشد. در حقیقت آنچه موجب تسریع در مرگ ما می شود به دست خود ما و ناشی از جهل ما است. مشکلات ناشی از عدم تعادل در موت و حیات نظیر تقسیم بیش ازاندازه سلول ها و کاهش آپوپتوز سلول ها می تواند مرگ برنامه ریزی سلولی را از برنامه ریزی خارج کند. در مراحل مختلف تشکیل جنین شاهد هستیم که موت و حیات دریک تعادل مدیریت شده، برنامه تشکیل یک بدن سالم را پیش می برند. بنابراین، برنامه مرگ برخی از سلول ها به موازات حیات بخشیدن به سایر سلول ها باید از قبل نوشته شده باشد. لذا موت باید قبل از حیات طراحی شده باشد تا بتواند قبل از شکل گیری سلول های زنده عمل خود را انجام دهد.

نتیجه گیری:

 آنچه بیان شد تعبیری از موت و حیات در سطح طبیعت است.تغییر رویکرد از مواد شیمیایی به مواد زیستی در حال انجام است زیرا نوعی تخریب پذیری بدون عارضه در تولیدات زیستی نهفته است. لذا طراحی مرگ در زمان تولید یک محصول برخاسته از حکمت است و وقتی معتقدیم که خداوند حکیم مطلق است می توان عالی ترین مظاهر این طراحی را در خلقت خداوند مشاهده کرد.