توانمند سازی بافت های ناکارآمد شهری در راستای توسعه پایدار کلانشهر تبریز از منظر جامعه شناسی شهری

کلان شهر تبریز ، با پدیده اسکان غیر رسمی و نقاط حاشیه نشین و ناکارامد شهری مواجه است . تحقیق حاضر با هدف توانمند سازی بافت های ناکارآمد شهری در راستای توسعه پایدار کلان شهر تبریز از منظر جامعه شناسی شهر به انجام رسید . چهار محله ناکارآمد در سطح کلان شهر تبریز شامل محلات چوخورلار، قازان داغی، ملاحسین باغی و شمس‏آباد جهت نمونه یه شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب شدند . ابزار گرد‏آوری اطلاعات ، پرسشنامه و از روش دلفی برای سنجش متغیرهای استخراج شده استفاده ‏شد . نتایج بدست ‏آمده ، حکایت از وجود مشکلات و نارضایتی‏ هایی در محلات مورد مطالعه دارد. محله چورخولار دارای کمترین رضایت‏مندی از اصلی‏ترین شاخص‏های توسعه شهری شامل پایداری شهری، تاب‏آوری شهری و حکمروایی اجتماعات محلی است. میانگین بدست‏آمده برای پرسشنامه پایداری شهری 01/2، پرسشنامه تاب ‏آوری شهری 15/2 و حکمروایی اجتماعات شهری 05/2 است که کم‏ترین مقدار در بین محلات انتخابی است. پس از چورخولار، شمس‏آباد در متغیر پایداری شهری با میانگین 39/2، کم‏ترین میانگین را داراست و پس از آن محله قازان‏داغی با 42/2 و ملاحسین باغی با 86/2 در رده‏های بعدی قرار دارند.