ارزیابی سیاست گذاری محیط زیستی در جنوب ایران (منطقه خلیج فارس) بر اساس نظریه همگرایی منطقه ای کارل دویچ

در حال حاضر خلیج فارس، به عنوان یکی از آلوده ترین اکوسیستم های آبی، 47 برابر بیشتر از میزان آلودگی آبهای سایر دریاهای جهان معرفی شده و همین امر محیط زیست این منطقه را در معرض خطر شدید قرار داده است. در راستای ضرورت پرداختن به این موضوع حیاتی، مقاله حاضر در صدد پاسخگویی به این سیوال است که براساس نظریه همگرایی منطقه ای کارل دویج و شاخص های آن چگونه می توان سیاستگذاری های محیط زیستی ایران در حوزه خلیج فارس را تبیین کرد؟ به عبارت دیگر این پژوهش روشن خواهد کرد که سیاستگذاری های زیست محیطی ایران تا چه میزان در راستای تقویت همگرایی با سایر دولت های منطقه خلیج فارس بوده و در سیاست گذاری های مربوط به حفاظت از محیط زیست، مقوله همگرایی منطقه ای تا چه میزان مورد توجه سیاستگذاران قرار گرفته است؟ فرضیه این پژوهش آن است که مفهوم همگرایی در اسناد بالادستی و برنامه های پنج ساله توسعه کشور اولویت چندانی ندارد و این مفهوم از اهمیت بالایی در سیاستگذاری کلان کشور برخوردار نیست.