سوررئالیسم در رمان «من، شماره سه» عطیه عطارزاده

سورریالیسم مکتبی است که از دل داداییسم سر برآورد و در برابر قوانین و قواعدی که سال ها بر اساس عقل بنیان نهاده شده بودند، ایستاد و به دنیای خیال و اوهام میدان داد و دست نویسندگان این مکتب را برای نوشتن فارغ از هرگونه دغدغه مسایل اخلاقی و اجتماعی باز گذاشت. در این مسیر هر آنچه که پیش از این به آن بها داده نمی شد به صدر آمد؛ مسایلی همانند خواب، رویا، ذهنیات و خیال که واکنشی اعتراض آمیز بود به دنیایی که کاملا بر اساس عقل و دانش اداره شده، اما به جنگ جهانی کشیده شده بود. در ایران هم نویسندگانی بر پایه این مکتب رمان هایی نوشته اند. پژوهش حاضر با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی بر آن است که رمان «من،شماره سه» نوشته عطیه عطارزاده را بر پایه این مکتب بررسی کند تا معلوم شود که آیا این رمان، سورریالیستی است یا نه؟ و اگر باشد چه عناصر و ویژگی هایی باعث شده است که آن را سورریالیستی بخوانیم و روش نویسنده در روایت آن چه بوده است؟ نتیجه پژوهش نشان می دهد که رمان «من، شماره سه» با بهره گیری از عناصری همانند رویا، نگارش خودکار، طنز، امر شگفت، دیوانگی، زن و عشق و تصاویر سورریال می تواند یک رمان سورریالیستی به حساب آید که از روش تک گویی در روایت آن استفاده شده است.