مقایسه ی تطبیقی مفهوم هدونیک در شعر اخوان ثالث و البیاتی

مفهوم انتزاعی هدونیک(حس سرخوشی و لذت) در دنیای مدرن امروز پیوسته در دو بستر اومانیسم(نگاه کلی انسان گرایانه) و رمانتیسم(نگاه جزیی فردگرایانه) از مسایل ذهنی بشر بوده که به سبب افراطگرایی موجود در جوامع و برنامه ریزی های توسعه طلبانه حاکمیت ها در زندگی بشری به شیوه ای کاملا محسوس کم رنگ شده است و انسان را بر آن داشته تا برای دست یابی به سعادت حقیقی روی به سوی «واپس گرایی» و «اندک خواهی» نهد. این مهم در ادبیات چپ گرا و سوسیالیستی ایران و عراق به ویژه شعر دو شاعر معاصر فارسی و عربی: اخوان ثالث و البیاتی که به دلیل گرایش های سوسیالیستی سطح توقعاتشان از زندگی پایین بوده، بیشتر تبلور یافته است. در این جستار کوشیدیم تا با روش توصیفی-تحلیلی و بر اساس دیدگاه برینکمن مفهوم هدونیک را در اشعار این دو شاعر چپ گرا واکاویم و نگرششان را به این مفهوم انتزاعی بیان نماییم. با توجه به این که هر دو شاعر درگیر گرایش مشترک سیاسی بوده که متاثر از حال و هوای زمانه شان است، میان نگرش اومانیستی این دو شباهت هایی ست، اما تفاوت تجربه های رمانتیستی شان از مفهوم هدونیک موجب شده یادآوری نوستالژی جوانی، در اشعار اخوان ثالث وجه غالب باشد و نوستالژی کودکی، در اشعار البیاتی.