تاثیر تمرینات استقامتی شدید و تناوبی شدید بر هم اکسیژناز1 و عامل نکروز توموری آلفا در بافت قلب موش های نر ویستار

فعالیت ورزشی یکی از عوامل موثر در به وجود آمدن فشار اکسایشی است. افزایش فشار اکسایشی می تواند در بروز آسیب ها و بیماری های قلبی عروقی تاثیر گذار بوده و موجب تحریک تولید سایتوکین ها از سلول های متعددی شود، اما از طرفی برای مقابله با این فشار ها، بدن با فعال کردن سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و سایر سیستم های محافظت کننده به فشار اکسایشی پاسخ می دهد. لذا هدف از پژوهش حاضر تعیین و تاثیر تمرینات استقامتی شدید و تناوبی شدید بر هم اکسیژناز 1 و عامل نکروز توموری آلفا در بافت قلب موش های نر ویستار بود.

در این مطالعه تجربی که در سال 1398 انجام شد، 24 سر موش صحرایی نر بالغ  نژاد ویستار با سن 8 هفته، پس از 2 هفته آشناسازی و وزن کشی به صورت تصادفی در 3 گروه(کنترل، تمرین استقامتی شدید، تمرین تناوبی شدید)تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید شامل دویدن بر روی نوار گردان به مدت 8 هفته(5 جلسه در هفته) بود، آب و غذای استاندارد و به صورت آزادانه در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و 4 ساعت ناشتایی، آزمودنی ها تشریح شدند و نمونه های بافتی جمع آوری شد و غلظت آنزیم HO-1 با استفاده از روش الایزا و هم چنین میزان TNF-α به روش الایزا سنجش شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری شاپیروویلک، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه وتحلیل شدند.

نتایج نشان داد پس از 8 هفته تمرین استقامتی شدید و تمرین تناوبی شدید تفاوت معنی داری در میزان  TNF-αو بافت قلب گروه ها وجود ندارد(05/0<p). هم چنین 8 هفته تمرین استقامتی شدید و تمرین تناوبی شدید تاثیر معنی داری بر میزان  آنزیم HO-1 بافت قلب نداشت (05/0<p).

با توجه به عدم تغییر میزان HO-1 و TNF-α بافت قلب به دنبال 8 هفته تمرین استقامتی شدید و تمرین تناوبی شدید، شاید بتوان عنوان کرد که تمرینات ورزشی منظم، با ایجاد سازگاری مفید در سیستم آنتی اکسیدانی، بدن را در مقابل استرس اکسیداتیو مقاوم تر می کنند.