مدل ساختاری پیش بینی همدلی زناشویی بر اساس روابط ابژه با میانجی گری سبک دلبستگی

هدف پژوهش حاضر بررسی مدل پیش بینی همدلی زناشویی بر اساس روابط ابژه با در نظر گرفتن نقش میانجی سبک های دلبستگی در افراد متاهل بود.

روش پژوهش توصیفی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه افراد متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران در سال 1400 بودند، که 350 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس همدلی زناشویی جولیف و فارینگتون، پرسشنامه روابط ابژه بل  و پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شیور بودند. برای تحلیل داده ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد.

نتایج آزمون آماری نشان داد شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. روابط ابژه بر متغیر همدلی زناشویی اثر مستقیم معنی داری به دارند (p<0.05). روابط ابژه بر همدلی زناشویی اثر غیرمستقیم معنی داری به واسطه  سبک های دلبستگی دارند (p<0.05).

براساس یافته های پژوهش ارایه راهبردهای مناسب برای بهبود مولفه های پیش بین روابط ابژه، به منظور بالا بردن سطح رضایت و ثبات و پایداری ازدواج و افزایش همدلی زناشویی مد نظر قرار گیرند.