بررسی مقایسه ای شیوع اتوآنتی بادی های آنتی تیروپراکسیداز (TPO-Ab) و آنتی تیروگلوبولین (Tg-Ab) در زنان سالم و مبتلا به هیپوتیروئیدی، هیپرتیروئیدی و گواتر ساده

با توجه به شیوع بیشتر بیماری های اتوایمیون تیرویید در مناطق با ید کافی و شناخته شدن ایران به عنوان کشور عاری از کمبود ید، در این مطالعه وضعیت اتوآنتی بادی های تیروپراکسیداز (TPOAb) و آنتی تیروگلوبولین (TgAb) در زنان سالم و مبتلا به هیپوتیروییدی، هیپرتیروییدی و گواتر ساده بررسی شده است.
1019 زن 20 تا 50 ساله در چهار گروه سالم (N=130) و بیماران با هیپوتیروییدی (N=379) هیپرتیروییدی (N=195) و گواتر ساده(N=315) انتخاب شدند و مقدار T4، T3، TSH (روش رادیوایمیونواسی) و TPOAb و TgAb (به روش ELISA) در آنها اندازه گیری گردید. سپس نتایج به کمک آزمون های مربع کای، ANOVA و آزمون t آنالیز شد.
به ترتیب 7/67%،5/45%، 5/35% و 4/17% زنان سالم، بیماران با گواتر ساده، هیپوتیروییدی و هیپرتیروییدی فاقد اتوآنتی بادی بودند. اختلاف بین موارد مثبت TPOAb بین 4 گروه معنی دار (P=0.00001) و درصد موارد مثبت TPOAb در هیپرتیروییدها بیشتر بود. درصد موارد مثبت TgAb و هر دو آنتی بادی در چهار گروه اختلاف معنی داری نداشت. اختلاف میانگین غلظت TPOAb و TgAb در چهار گروه معنی دار بود (P=0.00001). در افراد با هیپوتیروییدی و گواتر ساده با افزایش سن درصد موارد مثبت اتوآنتی بادی ها افزایش معنی دار داشت (P<0.0001).
با توجه به افزایش معنی دار TPOAb در گروه بیماران نسبت به افراد سالم، نقش پاتولوژیک این اتوآنتی بادی در بیماری های اتوایمیون و همچنین غیراتوایمیون تیرویید مشخص می شود، هرچند نمی توان از نقشAb، Tg نیز چشم پوشی نمود.