اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر استرس و انعطاف پذیری شناختی زنان مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت عوارض جبران ناپذیری بر عملکردهای جسمانی و روانی افراد بر جای می گذارد. بنابراین انجام مداخلات روانی برای بیماران مبتلا ضروری به نظر می رسد. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر استرس و انعطاف پذیری شناختی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.

پژوهش حاضر شبه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. از جامعه آماری که شامل تمام زنان مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر بیرجند در 6 ماه دوم سال 1396 بودند، به شیوه نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای گروه آزمایش برنامه رفتاردرمانی دیالکتیکی در 8 جلسه هفتگی (هر جلسه 60 دقیقه) اجرا شد. داده ها از طریق پرسش نامه استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) و انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال (2010) قبل و بعد از مداخله جمع آوری و با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره با نرم افزار SPSS نسخه 24 در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند.

نتایج نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین های استرس و انعطاف پذیری شناختی گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر روش رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معناداری باعث افزایش انعطاف پذیری شناختی و کاهش استرس بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شد (01/0>P).

 بر اساس نتایج لازم است در مداخلات درمانی بیماران دیابتی به بهبود وضعیت روان شناختی آنان با استفاده از روش های درمانی اثربخش از جمله رفتاردرمانی دیالکتیکی توجه بیشتری مبذول شود.