اثربخشی آموزش خویشتنداری بر مهارت های بین فردی و عملکرد تحصیلی دختران

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خویشتن‌داری بر مهارت‌های بین فردی و عملکرد تحصیلی دختران نوجوان بود.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش نیز دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه منطقه 11 شهر تهران بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس 60 دانش‌آموز انتخاب و در دو گروه آزمایش (30 نفر) و گواه (30 نفر) به صورت تصادفی کاربندی شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه مهارت بین فردی ماتسون (1983) و عملکرد تحصیلی فام و تیلور (1999) بود؛ گروه آزمایش 7 جلسه 60 دقیقه‌ای تحت آموزش خویشتن‌داری قرار گرفتند و گروه گواه در طول این مدت در انتظار آموزش ماندند. داده‌ها با استفاده از واریانس اندازه‌های مکرر تحلیل شد.

نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خویشتن‌داری بر مهارت‌های بین فردی (0/001=F=11/92, P) و عملکرد تحصیلی (0/001=F=19/14,P) موثر است و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار بود.

بر این اساس آموزش خویشتن‌داری می‌تواند به عنوان یک روش مداخله‌ای مفید جهت افزایش مهارت‌های بین فردی و عملکرد تحصیلی و در نتیجه کارآمدی بهتر دانش‌آموزان به کار رود.