بررسی رشد سلول های بنیادی جنینی تمایزیافته بر روی بستر پلیمری متخلخل بهینه شده با استفاده از سیستم فازی

تخریب ماکولار بر اثر افزایش سن یکی از بیماری های شبکیه است که در آن سلول های رنگدانه اپی تلیوم تخریب شده و منجر به نابینایی می شود. درمان های موجود تنها به کاهش فرآیند پیشرفت بیماری منجر می شود. در این مطالعه، سلول های بنیادی جنین انسانی تمایزیافته به سلول های اپیتلیوم رنگدانه شبکیه چشم بر روی یک داربست پلی کاپرولاکتون کشت داده شدند.

بهینه سازی قطر داربست های تولیدی به روش الکتروریسی، با استفاده از روش فازی برای نخستین بار انجام گرفت. به منظور بهبود چسبندگی و تکثیر سلولی، پارامترهای مربوط به روش هیدرولیز قلیایی بهینه شد و سطح آب گریز داربست اصلاح گردید. پس از انجام آنالیزهای آزمایشگاهی، سلول ها بر روی گروه های مختلف داربست کشت داده شدند. آنالیزهای in vivo صورت گرفت و رشد سلول ها بر روی داربست ها مشاهده شد.

پارامترهای بهینه برای داربست براساس مدل فازی به ترتیب 18/1 کیلوولت برای ولتاژ، 0/07 گرم بر میلی لیتر برای غلظت محلول و 115 نانومتر برای قطر داربست به دست آمد. پارامترهای زمان غوطه ور ساختن داربست در محلول قلیایی و غلظت به ترتیب 97 دقیقه و 3/7 مولار، اندازه گیری شد. داربست اصلاح سطح شده درصد تخریب پذیری و جذب آب بالاتری داشت. نتایج آزمونMTT بر روی داربست ها نشان داد که گروه داربست با اصلاح سطح بیشترین میزان زنده مانی و تکثیر سلولی را پس از گذشت هفت روز داراست. نتایج حاصل از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی این یافته را پس از گذشت حدود دو ماه تایید کرد. علاوه بر این، نتایج آزمون ایمونوسیتوشیمی نشان دادند که سلول ها پس از گذشت این زمان، ماهیت RPE و اپیتلیومی بودن خود را حفظ کردند.

 براساس نتایج به دست آمده، داربست هیدرولیزشده بستر مناسبی برای تکثیر سلول است و می تواند گزینه مناسبی برای درمان AMD باشد.