نقش پیشگویی کنندگی تاب آوری و خود ارزشمندی در رفتارهای ارتقادهنده سلامت سالمندان

با توجه به افزایش جمعیت سالمندی در کشور، این قشر با مشکلات فزاینده ای مواجه هستند. توجه به اهمیت ارتقای سلامت سالمندان و ضرورت توجه به مولفه های ارتقای سلامت ازجمله تاب آوری و خودارزشمندی ایجاب می کند که تا حد ممکن در این زمینه گام هایی برداشته شود. این مطالعه باهدف تعیین رفتارهای ارتقادهنده سلامت سالمندان و نقش پیشگویی کنندگی تاب آوری و خودارزشمندی در سالمندان انجام شده است.

این پژوهش یک مطالعه ی توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی است که در سال 1398 با مشارکت 427 نفر از سالمندان بالای 60 سال تحت پوشش مراکز سلامت شهر تبریز انجام گرفته است. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چندمرحله ای وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه بررسی رفتارهای ارتقای سلامت (HPAOAM)، پرسشنامه استاندارد خودارزشمندی (CSWS) و پرسشنامه تاب آوری (CD-RISC) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون رگرسیونی خطی چند متغیره در SPSS نسخه 15 انجام گرفت.

نتایج نشان داد که رفتارهای ارتقای سلامت سالمندان با میزان خودارزشمندی و تاب آوری آن ها ارتباط آماری معناداری دارد (05/0<p). به طوری که متغیر خودارزشمندی و تاب آوری به ترتیب حدود 7/3 درصد و 1/24 درصد از واریانس رفتارهای ارتقای سلامت در سالمندان را پیش بینی می کنند.

 با توجه به میزان رفتارهای ارتقادهنده سلامت در سالمندان توجه بیشتر به عوامل موثر بر آن ضروری است. همچنین نظر به میزان پیش بینی رفتارهای ارتقاء سلامت سالمندان توسط خودارزشمندی و تاب آوری، لازم است که برنامه ریزی های لازم جهت افزایش سطح خودارزشمندی و تاب آوری در سالمندان جامعه و درنهایت بهبود رفتارهای ارتقادهنده سلامت آنان صورت گیرد.