آنالیز اقتصادی چلیک های دولایه فضاکار در فرم، مدولاسیون و نسبت خیز به دهانه های متفاوت

سازه های فضاکار و بالاخص چلیک های دو لایه در پوشش فضاهای بزرگ کاربرد وسیعی یافته اند. با توجه به تعداد زیاد اعضا و پیونده در سازه های فضاکار، انتخاب فرم و مدولاسیون مناسب تاثیر زیادی در کاهش وزن و در نتیجه کاهش هزینه سازه دارد. از طرفی کمینه بودن وزن همیشه به منزله اقتصادی بودن سازه نیست و پارامترهای دیگری چون تعداد گره های اتصال، تعداد اعضا و همچنین میزان هدر رفت مصالح تاثیر بسزایی در هزینه نهایی سازه خواهد داشت. هدف از این مقاله طراحی بهینه اقتصادی سازه های فضاکار چلیک دو لایه بر اساس مطالعه پارامترهای مختلفی نظیر وزن سازه، بهترین فرم و نسبت خیز به دهانه چلیک صورت گرفته است. بدین منظور 28 مدل در فرم های متداول این نوع سازه ها با شبکه بندی دوراهه و اریبی در مدولاسیون های مختلف 2و 3 متری و در نسبت خیز به دهانه های بین 2/0 تا 5/0 در نرم افزار Formian تاشه پردازی و سپس مدل ها تحت ترکیبات مختلف بارگذاری آیین نامه ای، در نرم افزار SAP2000 تحلیل و طراحی شده است. در ادامه فرم هایی که قید مقاومت و یا جابجایی را نقض کرده اند، کنار گذاشته شده و به مقایسه اقتصادی فرم های تایید شده با در نظر گرفتن تعداد گره ها و اعضا مازاد در هر مدل پرداخته شده است تا تاثیر فرم، مدولاسیون اعضا و نسبت خیز به دهانه در بهینه کردن وزن و نحوه توزیع آن بین ستون ها و اعضای شبکه و هزینه این نوع سازه ها نشان داده شود و بهترین مدل با بیشترین صرفه اقتصادی به عنوان طرح مهندسی تعیین گردد. بررسی نتایج نشان می دهد، فرم دوراهه روی دوراهه با مدولاسیون 3 متری و نسبت خیز به دهانه 3/0 در مقایسه با سایر فرم های بررسی شده، هزینه های طرح را به طور قابل ملاحظه کاهش داده و اقتصادی ترین طرح می باشد.